Rozdział 2 Niepokojące odwiedziny i sowia poczta

Lisa stała jakiś czas jak sparaliżowana w drzwiach do pokoju wpatrując się w skrzata domowego siedzącego na jej łóżku. Po chwili jednak ocknęła się, weszła do środka, zapaliła światło i położyła książki na komodzie. Potem podeszła do łóżka, kucnęła bok niego i spytała:

- Zmorku, co ty tutaj robisz? – skrzat zszedł z łóżka i stanął tu przed nią, tak, że teraz byli równi wzrostem.

- Zmorek, musi powiedzieć coś bardzo ważnego panience Lisie, sir – zaskrzeczało stworzenie.

- Tak, co? – spytała zaciekawiona.

- Panienka Lisa, sir wie gdzie mieszka sławny Harry Potter, sir?

- Tak – tu nagle urwała. – Ale dlaczego mnie się o to pytasz, równie dobrze możesz spytać o to kogoś innego?

- Bo widzi panienka Lisa, sir Zmorek słyszał w tedy tą rozmowę z Harrym Potterem, sir. Kiedy panienka Lisa, sir powiedziała, że jest Harry’ego Pottera, sir kuzynką.

Po czym skrzat podbiegł do najbliższe ściany i zaczął walić o nią głową. Lisa natychmiast do niego podeszła i szybko go poskromiła.

- No już dobrze… Wiem gdzie mieszka Harry, ale nadal nie wiem o co chodzi? – powiedziała łagodnym tonem głosu. Trzymając stworzenie za ręce w nadgarstkach.

- Harry Potter, sir jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Nie może wracać do z powrotem do Hogwartu.

- Co takiego?! – krzyknęła a z wrażenia puściła nadgarstki skrzata, czego natychmiast pożałowała. Musiała chwilę się po wysilać by chwycić znów Zmorka tak aby nie mógł sobie zrobić krzywdy.

Jeszcze trochę trwało zanim otrząsnęła się z szoku, ale zanim zdążyła zadać kolejne pytanie skrzat znikną z głośny trzaskiem. Po prostu rozpłynął się w powietrzu.

Kiedy uświadomiła sobie, że Zmorek już nie wróci, stanęła na łóżku, ściągnęła kawałek pergaminu oraz kopertę z półki i zaczęła pisać.

Drogi Harry!!!

Mam nadzieję, że u ciebie wszystko dobrze (na tyle ile może być dobrze). U mnie powiedzmy, że znośnie. Bardzo tęskne za Hogwartem.

Dziś miałam dość nie typowego gościa, który przekazał mi bardzo dziwną, lecz zarazem ważną wiadomość. Ale nie jest to sprawa listowna. Byłoby dobrze gdybyśmy się mogli spotkać i porozmawiać.

Proszę od pisz jak najszybciej to bardzo ważne!!!

Lisa

Po czym włożyła lisy do koperty i wybiegła z pokoju. Na parapecie kuchennego okna stała klatka z Śnieżką. Otworzyła drzwiczki klatki. Uradowana sowa od razu z niej wyfrunęła i wylądowała na stole. Już od dawna nie miała okazji polatać. Od kiedy wuj Leopold przyjechał ciotka zabroniła jej ją wypuszczać nawet na noc.

Dziewczynka przymocowała list do nóżki ptaka i szepnęła:

- To dla Harry’ ego Pottera.

Uchyliła okno i zwierzę wyfrunęło. Chwilę jeszcze wpatrywała się w niknącą białą plamkę. Po czym ziewnięciem przypomniała sobie, że miła położyć się spać. Chociaż wiedziała, że pewnie nie zmruży oka, myśląc o Harrym. Zastanawiała się co miał na myśli Zmorek mówiąc o niebezpieczeństwie. Przecież na pierwszym roku Harry otarł się o śmierć. Czy mogło to być coś gorszego.

***

Od wizyty Zomrka minął tydzień. Lada dzień wuj Leopold miała wrócić do siebie. Ale wciąż nie przyszła odpowiedz od Harry’ego. Śnieżka wróciła dwa dni po tym dziwnym zdarzeniu bez niczego. Nawet króciutkiej informacji, znaku życia…

Teraz Lisa siedziała na zielonej trawie w ogrodzie, rozkoszowała się chwilą spokoju. Dała upust wszystkim myślą jakie ją dręczyły. Harry nadal nie odpowiadał. Ale nie tylko on jakby zapominał o jej istnieniu. Przyjaciółki ze szkoły Sonia Winner i Rosalie Dale także się nie odzywały. Czyżby tak szybko o niej zapomniały. Gdyby nie krótkie list z Mią Those, pomyślałaby, że Hogwart był tylko snem.

Jej rozmyślania przerwał nagły krzyk Liv ,, Aaa!”. Dziewczynka zerwała się z ziemi i podeszła do przeszywanej siostry.

- Co się stało? – spytała.

- Tam. W żywopłocie był WĄŻ! – powiedziała.

Berry podeszła do płotu. W krzewach rzeczywiście coś się poruszało. Kucnęła obok nich. Pochyliła się, prawie włożyła głowę w krzaki kiedy usłyszała syk. Chciała piszczeć, ale jej głos nie chciał się wydobyć z gardła. Zastygła w niemym krzyku. Znów dosłyszała syk lecz tym razem jakby układał się w słowa:

- Nie rób mi krzywdy, proszę.

Dziwne… rozejrzała się. Nic nie zobaczyła, to było jeszcze dziwniejsze. Nie było powodu dalej tak siedzieć, więc wstała.

- I co? Jest tam? – spytała piskliwym głosem Liv.

- Nie nic tam nie ma. Może to była zwykła mysz… Nie wiem – odpowiedziała Lisa.

Blondynka natychmiast pobiegła poszukać swojej mamy. Kasztanowo włosa przeczuwając co się święci także wyszła z ogrodu i skierowała się w stronę ulicy. Wyszła na chodnik, ruszyła przed siebie. Nie zważała na nic do póki nie wpadł na nią pies. Po chwili też przybiegła dziewczynka, najwyżej rok od niej młodsza i chłopiec, wyglądał na góra sześć lat.

- Och, bardzo cię przepraszam – pomogła jej wstać dziewczynka o jasnej cerze, brązowych oczach i blond włosach.

- Nic się nie stało – odparła i otrzepała kurz z spodenek.

- To Rusty nasz pies przestraszył się kąpieli i uciekł. Ah, ale ze mnie gapa Jessica – przedstawiła się. – A to mój młodszy bart Max – wskazała na chłopca.

- Lisa. Skądś cię znam.

- Mieszkam niedaleko – odparła żywo Jessica.

O nogę Lisy otarł się pies. Dziewczynka schyliła się i pogłaskała zwierzę. Po czym pożegnała się z rodzeństwem i wróciła do domu. Po wejściu do holu przywitał ją dość chłodny głos ciotki Karen.

- Możesz powiedzieć tej sowie by sobie poleciła. Siedzi na parapecie od dobrej godziny.

- Ile razy mam powtarzać, że to iż jestem czarownicą nie oznacza, że umiem rozmawiać z każdym napotkanym zwierzęciem. Nikt… - urwała w pół słowie. – Co sowa?

Szybko wbiegła do kuchni, otworzyła okno i wpuściła ptaka do środka, co wywołało wzburzenie u ciotki. Na stół sfrunęła piękna, śnieżnobiała sowa. Do jej nóżki przywiązany był list, po odczepieniu przesyłki wyfrunęła. Lisa przeleciała wzrokiem adres i prawie krzyknęła z uciechy - to był list od Sonii Winner, jej przyjaciółki z Hogwartu. Treść listu brzmiała tak:

Cześć Lisa!

Chcę zapytać czy nie miały byś ochoty wpaść na piżama–patry u mnie w domu. Będzie w środę 27 lipca. Mam nadzieję, że przyjdziesz. Nie cierpliwie czekam na odpowiedz. No tak mój adres to Charles Square 15. Zapraszam też Ros.

Pozdrawiam, Sonia.

Lisa uśmiechnęła się do siebie z radości. Wtem jednak sobie coś przypomniała. No tak, ciocia raczej nie pozwoli jej tam iść. Wizja zakazu odwiedzin przyjaciółki popsuły jej nagły entuzjazm. Wpadła jednak na pomysł jak uzyskać pozwolenie na wyjście. Może się udać…

- Ciociu - zaczęła Lisa wchodząc do ogrodu.

- Co chcesz? – spytała dość uszczypliwie.

- Bo ta sowa… Przyniosła mi list od koleżanki ze szkoły… Sonii Winner… Zaprosiła mnie do siebie na noc… Na 27 lipca… – zero reakcji ciotki, więc mówi dalej. – A skoro wujek Leopold wyjechał… Pomyślałam, że może… Resztę wakacji spędzę u Mii… Nie będę przeszkadzała… Czy coś…

Ciotka Karen zmarszczyła brwi namyślając się. W końcu po kilku minutach, które była dla Lisy wiecznością, powiedziała:

- No dobrze. Tylko zabierz ze sobą to wredne ptaszysko.

- Dobrze, dziękuję!

Pobiegła do swojego pokoju, znalazła kawałek pergaminu i nakreśliła słowa:

Droga Soniu!

Dziękuje za zaproszenie! Ciocia się zgodziła i na pewno się zjawie! Przywiozę ze sobą Śnieżkę, mam nadzieje, że to nie będzie problem. Widzimy się 27 lipca.

Pozdrawiam, Lisa.

Włożyła list do koperty pobiegła do kuchni, wręczyła go Śnieżce poinstruowała ptaka gdzie ma lecieć. Sowa odleciała.

Lisa wróciła do swojego pokoju, rzuciła się na łóżko i zaczęła pisać o wydarzeniach tego dnia. A następnie na odpowiedniej stronie pięknie udekorowała datę 27 lipca. Jeszcze trochę będzie musi poczekać. Jeszcze trochę…