Lisa i Rodzinne Dziedzictwo - Rozdział 1 Początek wakacji i wuj Leopold

Witajcie!
Wiem, że premiera drugiego tomu miała być w poniedziałek, ale jego przygotowanie zajęło mi mniej czasu niż przypuszczała. Więc postanowiłam opublikować rozdział dzisiaj :) Zapraszam do czytania

-------------------------------------------------------------------------------

Już drugi raz w tym tygodniu w domu numer 13 na Power Drive, dało się słyszeć kłótnie wywołaną opóźnieniem śniadania o dziesięć minut.

- Ile razy mam ci powtarzać! Śniadanie ma być gotowe równo na ósmą! – krzyczała czerwieniący się mężczyzna.

Owym mężczyzną był Leopold Rush. A ofiarą jego ataku furii była Lisa Berry, drobna, chuda, dziewczynka o kasztanowo rudawych włosach. Ale nie była tak niepozorna na jaką wyglądała, mianowicie była ona czarownicą. Teraz po wakacjach miała iść na drugi raku nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart.

- Ja naprawdę nie chciałam… Ale przecież wuj nie je śniadania równo o ósmej, więc czy to ma jakieś znaczenie… - zaczęła mówić nieśmiało Lisa.

- Ty mała smarkulo! Jak śmiesz tak się do mnie odzywać! Masz szczęście, że moja siostra z woli dobrego serca cię przygarnęła! Ja oddałbym cię do najbliższego sierocińca! – krzyczał jeszcze bardziej rozzłoszczony wuj Leopold.

- Leopoldzie uspokój się! – wtrąciła się ciotka Karen. – Mam dosyć tych krzyków. Dziękuję.

- Nie dziękuj. Mała niewdzięcznica – wskazał palcem w stronę dziewczynki. – Ale nie przejmuj się Karen, to nie twoja wina. Niektóre cechy dziedziczy się po rodzicach. Nie wiemy kim byli jej rodzice i co się z nim stało i dlaczego pozostawili niemowlę…

Tak przez następne półgodziny, wuj Leopold rozwodził się na temat rodziców, swojej przybranej siostrzenicy. Dziewczynka siedziała i z zaciśniętymi ustami słuchała tych bredni. Miła ochotę wstać i wykrzyczeć to wszystko co wiedziała na temat swych rodziców.

Minęły dwa tygodnie od kiedy przyjechał a już zdążyło jej się oberwać za wybitą szybę, którą w rzeczywistości stłukli Liv i Tom.

Swoją różdżkę musiała schować przed ciotką pod obluzowaną deską w podłodze w swym pokoju. Podręczniki i książki na szczęście nie wywołał u opiekunki większego zainteresowania, więc spokojnie mogły leżeć na półkach. Niestety uwadze Liv Tom’a nie uszła notka przypominająca o zakazie używania czarów poza szkołą. Od tego czasu próbują tylko wyprowadzić ją z równowagi. Lisa jednak znosi to z anielską cierpliwością.

Myśli tak ją pochłonęły, że nie zauważyła nawet kiedy wszyscy odeszli od stołu, pozostawiając ją samą w kuchni. Wstała i zaczęła sprzątać po śniadaniu. Z przygotowaniami do obiadu, a raczej z przyrządzeniem go, bardzo szybko się uwinęła. Miała teraz chwilę czasu dla siebie. Wyszła do ogródka skąpanego w słońcu. Skierowała się do komórki na narzędzia.

Weszła do środka. Na uginających się półkach stały rozmaite rzeczy od doniczek począwszy na starym budziku, który ostatnio naprawiła skończywszy. Na środku stała stara komoda, kilka dni temu zalazła ją na strychu, kiedy robiła tam porządki. Ciotka Karen kazała ją wyrzucić, ale Lisa uznała, że przyda się w jej pokoju.

Mebel nie był bardzo zniszczony, ale nie był też w najlepszym stanie. Kilka desek było spróchniałych i wymagało naprawy. Postanowiła, więc wymienić zbutwiałe dechy nowymi, które odszukała na strychu, w komórce i w piwnicy. Dzieło było gotowe. Pozostawała tylko sprawa przeniesienia komody do pokoju.

Dziewczynka oderwała się od pracy i spojrzała na zegarek, była już druga. Przerwała natychmiast pracę i wróciła do kuchni. Zaczęła nakrywać do stołu. Po chwili już pojawili się Liv i Tom a z piętra dało się słyszeć wołanie ciotki Karen ,,Dzieci umyłyście ręce!”. Rodzeństwo natychmiast zerwało się z krzeseł pozostawiając po sobie harmider, jaki mogłaby wywołać mała trąba powietrzna.

Ale cóż życie z Liv i Tomem pod jednym dachem przez prawie dziesięć lat, zdołało nauczyć, że gorącą zupę i szklane naczynia stawia się na stole dopiero po ich pierwszej wizycie. Więc dało się uniknąć większych strat. Trzeba było tylko poprawić obrus i ustawić z powrotem krzesła.

Obiad przeszedł spokojniej niż rano śniadanie, panowała prawie cały czas cisza. Pod koniec posiłku odezwała się ciotka Karen:

- Liso! Za jakąś godzinę ja, Leopold i dzieci wybieramy się do kina. Nie czekaj na nas z kolacją zjemy coś na mieście.

Lisa posłała spojrzenie w stronę zegara wiszącego na ścianie wskazywał godzinę czternastą pięćdziesiąt, czyli około czwartej zostanie sama w domu. Nie miała zamiaru nawet zapytać czy może pójść z nim, wiele razy kiedy była młodsza pytała się o to i wiedziała jaka odpowiedz usłyszy.

- Oczywiście ty zostaniesz w domu. – dotarł do jej uszu głos ciotki, tak ja się spodziewała. – Rozumiesz.

- Tak – odparła bezbarwnym głosem, próbując powstrzymać radość.

Lisa zaczęła zmywać, kiedy kończyła pracę dało się słyszeć zbieganie po schodach a po chwili trzaśnięcie drzwi i szczęknięcie zamka zamykanego na klucz. Pozostała sama w domu, nareszcie tyle na to czekała, to chyba najlepsza godzina jaką przeżyła od kiedy wróciła ze szkoły. Zegar wybił czwartą. Miała cały wieczór wolny. 

Pierwsze co postanowiła zrobić to przeniesienie komody z komórki do jej pokoju. Mebel nie był ciężki, bo nie było w nim żadnej zawartości, więc bez większych problemów.

Jej pokój a dokładnie schowek kuchenny był większy od normalnego tego typu pomieszczenia. Wielkością przypominał teraz mały pokój a przyczyną jego nagłego powiększenia była z pewnością ciocia Mia. Chociaż Lisa nie miała pojęcia jak tego dokonała.

Tuż naprzeciw drzwi znajdowało się łóżko, na nim dwie półki, na których były teraz podręczniki szkolne, książki, pamiętniki; jej mamy i jej oraz na ,honorowym’ miejscu zdjęcie jej rodziców, jakie dostała w prezencie świątecznym od Mii. Na ścianie nad łóżkiem wisiała masa szkiców i rysunków Lisy, wszystkie związane z Hogwartem; jedne przedstawiały trójkę dziewczyn (ją, Sonie Winner i Rosalie Dale), jej sowę Śnieżkę bądź wymarzoną miotłę jaka chciałaby mieć czyli Zmiatacz Siódemkę (wyczytała w książce ,, Quiddich przez wieki”, że taki model jest idealny dla osób lekkich, przy czym potrafi rozwijać dość dużą prędkość, oczywiście Nimbus 2000 byłby lepszy, ale o nim nie ma co nawet marzyć). Bardzo chciała być w drużynie na pozycji ścigającej lub obrońcy.

Teraz pod ścianą z prawej strony od drzwi znajdowała się komoda, do której od razu przeniosła swoje ubrania. Dokładnie nad nią wysiał plakat jej ulubione go zespołu ,,The Beatles”. Na podłodze mniej więcej na środku był wysłużony już dywanik koloru czerwonego podobnego do koloru narzuty na łóżku. A wszystkie ściany miały kolor żółty, który już dawno przestał być żółty.

Uporanie jej się ze wszystkim zajęło godzinę czasu. Postanowiła resztę czasu spędzić na czytaniu wzięła pod pachę pamiętnik swojej mamy i książkę ,, Quiddich przez wieki” – chociaż znała ja już prawie na pamięć – i poszła do kuchni. Przyrządziła sobie kubek herbaty, usiadła przy kuchennym stole i zaczęła czytać pamiętnik. Akurat natrafiła na fragment opisujący jak jej tata Borys nie udolnie próbował zaprosić jej mamę Emmę na bal. Potem zajęła się drugą książką i tak jej zeszło do ósmej, w miedzy czasie oczywiście zajadła kolację.

Po dwudziestej oczy zaczęły jej się kleić więc postanowiła już położyć się spać. Skierowała się do pokoju o tworzyła drzwi i zobaczyła …Zmorka…